ค่าวซ้อ

ค่าวซอ เป็นคำประพันธ์ภาคเหนือรูปแบบหนึ่ง เจริญรุ่งเรืองราว พ.ศ 2300-2470 คำว่าค่าวซอ มีความหมาย 2 นัย คือ หมายถึงฉันทลักษณ์ค่าวซออย่างหนึ่ง และหมายถึง วรรณกรรมประเภทค่าวซอ นิยมนำมาอ่านในที่ประชุมชน เรียกว่า เล่าค่าว หรือใส่ค่าวเนื้อเรื่องเป็นนิทานพื้นบ้าน เป็นที่นิยมของชาวบ้าน เพราะได้ฟังเสียงไพเราะจากผู้อ่านและได้รับความเพลิดเพลินจากเนื้อเรื่องนิทาน การอ่านค่าวนิยมในงานขึ้นบ้านใหม่ งานแต่งงาน บวชลูกแก้ว (บวชเณร) และงานปอยเข้าสังข์ (งานทำบุญอุทิศส่วนกุศลแก่ผู้ล่วงลับ)

ตัวอย่างวรรณกรรมค่าวซอที่สำคัญ เช่น
วรรณพราหมณ์
หงส์หิน
จำปาสี่ต้น
บำระวงศ์หงส์อำมาตย์
เจ้าสุวัตรนางบัวคำ
ชิวหาลิ้นคำ เป็นต้น